دفاع استراحت در فوتبال (تاکتیک های روز فوتبال مدرن) | درفک البرز

تئوری تاکتیکی: اشکال مختلف دفاع استراحت

از زمانی که ژوزه مورینیو به انگلیس آمد، اهمیت مراحل انتقال به شدت افزایش یافت. از سال 2010 به بعد، این اهمیت تنها توسط افرادی مانند یورگن کلوپ و پپ گواردیولا افزایش یافته است که به ایجاد انقلابی در انتقالات هجومی و دفاعی کمک کردند و بازی فوتبال را به سطح جدیدی رساندند.

با افزایش تعداد گل هایی که از طریق ضد حملات به ثمر می رسند، اهمیت مراحل انتقال اغلب بیشتر تشخیص داده می شود و قدردانی می شود. تیم ها به دنبال سازماندهی ساختار تیم خود به گونه ای هستند که آنها را قادر می سازد در تمام مراحل بازی مسلط باشند. یکی از بخش‌های حیاتی در دستیابی به این تسلط، یک دفاع استراحت  restdefence خوب ساختار یافته است.

Restfeldsicherung (پوشش میدان ) اصطلاحی است که توسط DFB هنگام توصیف دفاع استراحت restdefence با منشاء آن از آلمان استفاده می شود. Restfeldsicherung به معنای قرار گرفتن بازیکنان در مناطق عمیق‌تر زمین  برای زمانی است که ابزار کنترل فضاهای دفاعی را در صورت ضدحمله حریف در اختیار دارند.

این بازیکنان در مکان‌ها/فضاهای بهینه قرار می‌گیرند تا با محدود کردن ضدحملات حریف، بازی را کنترل کنند و همزمان از هم تیمی‌های در اختیار برای ترکیب و چرخش مجدد حمایت کنند. این کار با حفظ ساختار در مناطق پشت توپ در برابر «حفاظت در حمله رقیبان» در حالی که تیم در یک سوم پایانی حمله می‌کند، انجام می‌شود.

هنگام ایجاد یک ساختار دفاعی استراحت، یک تیم همیشه بازیکنانی را در موقعیت‌های از پیش تعیین‌شده خواهد داشت که تعادلی ایجاد می‌کند تا در لحظات انتقال فرصت‌های بهتری به آنها بدهد تا از برخورد حریف با گل جلوگیری شود. بازیکنانی که در فضای بین خط دفاع و حمله قرار می گیرند معمولاً به دنبال پوشش سه کانال مرکزی هستند و عبور از ساختار تیم را در لحظات انتقالی دشوارتر می کنند. این به این دلیل است که مرکز میدان از نظر استراتژیک ارزش بالاتری نسبت به مناطق وسیع تر به دلیل موقعیت دروازه ها دارد.

با ساختاربندی صحیح دفاع استراحت restdefence در فوتبال، یک تیم می‌تواند بر انتقال حریف خود تسلط پیدا کند و در نتیجه خطر شکست  از حریف را از طریق ضد حملات کاهش دهد. این ساختار دفاع استراحت restdefence می‌تواند به روش‌های متعددی ایجاد شود، بسته به آرایش مورد استفاده در مرحله حمله، مدل بازی اجرا شده توسط مربی و ویژگی‌های تک تک بازیکنان.

با این حال، مشترکات خاصی وجود دارد که همه دفاع های استراحت به آن پایبند هستند. یکی از شباهت هایی که همه restdefences دفاع استراحت  به اشتراک می گذارند، لایه بندی درون ساختار است. هر لایه دارای عملکردهای متفاوتی است که به نحوه برخورد تیم ها با انتقال ها مربوط می شود.

خط دوم دفاع استراحت restdefence به گونه ای سازماندهی می شود که وقتی حریف توپ را برد، فوراً به توپ دسترسی پیدا کند. با سازماندهی این خط درست در پشت خط حمله، آنها می توانند بلافاصله بر روی توپ فشار بیاورند. این می تواند در یک ساختار ضد پرسینگ باشد که در آن سایر بازیکنان نزدیک نیز روی توپ هجوم برده یا می توان از آن برای ایجاد فشار اولیه بر روی توپ استفاده کرد تا از ارسال پاس های مستقیم از عقب جلوگیری شود و به بقیه تیم اجازه دهد تا به موقعیت های دفاعی خود برگردند.

بنابراین سازماندهی خط دوم نیز به فلسفه مربی و مدل بازی تیم بستگی دارد. وقتی تیم می خواهد با ضدپرس تهاجمی بازی کند، به تعداد کافی بازیکن در خط دوم نیز نیاز دارد تا به توپ دسترسی خوبی داشته باشد. هنگامی که بازیکنان کمتری در این خط قرار می گیرند، دسترسی مستقیم به حامل توپ جدید کاهش می یابد.

خط دوم مسئولیت زیادی دارد زیرا آنها برای افزودن ثبات دفاعی، جمع آوری توپ های سرگردان برای حفظ حملات و کنترل مرکز حضور دارند. آنها همچنین باید یک فاصله تقریباً کامل بین مدافعان و واحدهای مهاجم را حفظ کنند و آنها را قادر می سازد هم در داخل و هم خارج از مالکیت در ارتباط باشند. انجام این کار تعادل موقعیتی را ممکن می کند و به آنها کمک می کند تا در فواصل بهینه برای پرس کردن دسترسی داشته باشند. بنابراین تأکید زیادی بر این است که فاصله همیشه عالی باشد تا به حداکثر رساندن موفقیت در کنترل انتقال حریف کمک کند.

خط اول معمولاً در خط نیمه قرار می گیرد و اغلب از مدافعان مرکزی تشکیل می شود. هدف این خط ایجاد پوشش برای خط دوم، با جهت گیری بدنی خوب برای دفاع از توپ های مستقیمی است که در پشت آنها بازی می شوند یا در مقابل ورودی های عمودی به جلو حرکت می کنند.

{لینک مرتبط: چگونه مدافع مرکزی خوبی در فوتبال باشیم؟}

 

دلیل قرار گرفتن این خط در نیمه راه یک دلیل ساده است: مهاجمان حریف نمی توانند در نیمه آنها و در آفساید باشند، بنابراین مهاجم حریف معمولاً درست جلوی خط میانه می ماند. مدافعان باید پشت سر او بمانند، در غیر این صورت پس از از دست دادن مالکیت، پاس مستقیم به او منجر به فرصت گلزنی مستقیم می شود.

معمولاً بازیکنان در خط اول نسبت به خط دوم حرکت می‌کنند و اطمینان حاصل می‌کنند که فضاهایی در ساختار تیم برای حفظ فشرده‌سازی ایجاد نمی‌شود.

هرچه بازیکنان بیشتری در این خط قرار گیرند، تیم امنیت بیشتری برای دفاع از طریق توپ و سازماندهی ساختار دفاعی زمانی که به نیمه خود رانده می شود، دارد. با این حال، بازیکنانی که در این خط قرار می‌گیرند، در طول حمله شرکت نمی‌کنند و نمی‌توانند مستقیماً توپ را با از دست دادن آن فشار دهند. بنابراین این خط معمولا به 2-3 بازیکن محدود می شود.

گاهی اوقات، دفاع استراحت restdefences حتی از سه خط تشکیل شده است. هنگامی که این مورد است، معمولاً خط دوم دفاع استراحت به دو خط مختلف تقسیم می شود. دلایلی که تیم ها برای انجام این کار انتخاب می کنند در طول مقاله مورد بحث قرار خواهد گرفت.

شباهت دیگر شامل عرض مورد استفاده توسط اکثر ساختارهای دفاع استراحت restdefences است. اکثر ضد حمله ها با استفاده از نیم فضاها به عنوان حداکثر عرض ایجاد می شوند. استفاده از بال‌های بیرونی در هنگام ضدحمله به سادگی فاصله‌ای را که توپ باید طی کند بسیار زیاد می‌کند و بنابراین کارایی کمتری دارد، زیرا تیم‌های دفاعی می‌توانند در یک سازمان دفاعی فرو بریزند.

در نتیجه، شکل‌های دفاع استراحت به‌نظر اولویت‌بندی میانه زمین و نیم‌فضا هستند، در حالی که فضای روی بال‌ها معمولاً بدون پوشش باقی می‌ماند.

 

در این تئوری تاکتیکی، ما انواع مختلف ساختارهای دفاع استراحت را بسته به سیستم، نحوه سازماندهی آنها و نقاط قوت و ضعف آنها بررسی خواهیم کرد. ساختارهای دفاع استراحت به سه دسته تقسیم می‌شوند: To-man، man-to-man +1 و اشکال ناحیه ای. همه اشکال مورد بحث به یک اندازه در طول مسابقات حرفه ای دیده نمی شوند. با این حال، ما معتقدیم که با کالبدشکافی فلسفه‌های پشت ساختارهای مقاوم دفاع استراحت اغلب مورد استفاده، توانستیم درک بسیار بهتری از اشکال دفاع استراحت به خواننده ارائه دهیم.

فرد به فرد man to man:

اولین رویکرد دفاع استراحت فرد به فرد است. این به این معنی است که تیم 1-1 مقابل بازیکنان حمله مجدد حریف قرار می گیرد. بنابراین تعداد بازیکنانی که برای ایجاد دفاع استراحت استفاده می‌شوند به تعداد بازیکنانی که حریف به جلو می‌گذارد نیز بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر حریف سه مهاجم را در حمله قرار دهد، تیم دفاعی از نظر عددی با آنها مطابقت دارد. از یک طرف این به تیم اجازه می دهد تا با تعداد مساوی در مناطق بالاتر حمله کند. از سوی دیگر، این بدان معناست که تیم زمانی که پرس اولیه موفقیت آمیز نباشد، فضاهای بسیار بزرگی را ترک می کند.

درست مانند رویکرد دفاعی نشان‌دهنده، ساختار دفاع استراحتی فرد به فرد طبیعتاً واکنش‌پذیر است. موقعیت مدافعان به موقعیت مهاجم بستگی دارد. اگر مهاجم تصمیم بگیرد که خود را به جای وسط در پهلو قرار دهد، مدافع با او حرکت خواهد کرد. این می تواند در طول انتقال دفاعی، زمانی که ضدپرس اولیه کافی نیست و تیم دفاعی می تواند خارج از فشار بازی کند، مشکلاتی ایجاد کند. دویدن‌ها را می‌توان از موقعیت‌های عمیق به فضای باز در مرکز انجام داد، که اگر بر اساس آن ردیابی نشود، می‌تواند فرصت‌های حمله را برای مخالفان ایجاد کند.

به دلیل واکنش‌پذیری، خطوط مختلفی که چنین دفاع استراحتی ایجاد می‌شود می‌تواند متفاوت باشد. وقتی مهاجمان حمله مجدد حریف همگی به موقعیت‌های بالاتر حرکت می‌کنند، دفاع استراحت می‌تواند فقط از یک خط اول تشکیل شود، بدون اینکه بازیکنی در خط دوم قرار بگیرد. در حالی که برعکس آن نیز امکان پذیر است، اما به دلیل سکوهای ضدحمله ای که مخالفان می خواهند حفظ کنند، کمتر رایج است. حریف همچنین می‌تواند انتخاب کند که بازیکنان حمله مجدد در خطوط مختلف باشد، که سپس یک شکل دفاع مجدد با خط اول و دوم ایجاد می‌کند.

 

بخش دوم این مطلب به زودی نوشته خواهد شد

باشگاه و مدرسه فوتبال درفک البرز، تلاش دارد تا همگام با تمرینات بهترین آکادمی های فوتبال دنیا جلو رفته و استعدادهای بهتری را به فوتبال ملی و باشگاهی ایران معرفی کند. شما نیز می توانید عضو باشگاه درفک البرز شده و در مسیر حرفه ای شدن قدم بردارید.