چگونه تعهد کمک به یکدیگر را در کارکنان ایجاد میکنید؟

در مطلب قبلی با هم مروری داشتیم بر تئوری xوy مک گریگور، و در این نوشته میخواهم در مورد تعهد به کمک کردن صحبت کنم.

گفتیم کارکنان  به پول و ثروت علاقه دارند، و در کنارش  دوست دارند بخاطر کار ارزشمند، عضویت در گروه و فرصت پیشرفت نیز مورد توجه قرار گیرند.

اما گاهی اوقات عضویت در گروه به جای ایجاد هم افزایی یا سینرژی باعث اتلاف انرژی یا اصطکاک سازمانی می شود.

چگونه میتوان از اتلاف انرژی در گروه جلوگیری کرد؟

چگونه میتوان در کارکنان تعهد کمک به یکدیگر ایجاد کرد؟

آیا اینکه در ارتش می گویند افسران آخر غذا می خورند، به تعهد کارکنان در قبال سازمان، موثر واقع می شود؟

شرکتهای بزرگ دنیا برای ایجاد تعهد به کمک کردن به یکدیگر برنامه های زیادی را اجرا می کنند. مثلا برای جلوگیری از تبعیض بیش از حد میان مدیران ارشد و کارکنان، حتی نسبت به فضای غذاخوردن حساسیت نشان می دهند. اینکه کارکنان در کنار سایر مدیران ارشد غذا بخورند، حس نابرابری را کاهش می دهد.

اینکه پارکینگ اختصاصی را حذف می کنند تا مدیران نیز در کنار سایر کارکنان ماشین های خود را پارک کنند.

ساوت وست 35 سال شرکتی سود ده است. در طول این سال ها راهکارهای مختلفی را برای تعهد داشتن کارکنان در پیش گرفته است، علاوه بر موارد بالا، اینکه برچسب پست و مقام برچیده می شود و شکیل بودن دفاتر مدیران زیر سوال می رود و مدیران ارشد نیز به مانند سایر کارکنان دفاتری معمولی دارند.

من خودم شرکتهای نفتی و شرکت خودروسازی بزرگ کشور را دیده ام که چه تبعیض عجیبی در موارد بالا وجود دارد.

شرکتی مثل فولاد سازی نوکور که رقیبی همچون بتهلم را پشت سر میگذارد، به همین نکات ریز توجه میکند. توجهی که تعهد کارکنان را در قبال اهداف شرکت بهمراه دارد.

کارکنان را در سهام شریک میکنند، و در عین حال این اجازه را به آنها می دهند تا سهام خودشان را بفروشند.

حقوق پایه ی آنها از متوسط صنعت پایین تر است، اما وقتی پاداش ها داده میشود تا سه برابر حقوق پایه دریافتی خواهند داشت.

چرا که پرداخت را به عملکرد گره زده اند، مثلا شرکت ساوت وست پرداخت را نه به ازای ساعت پرواز بلکه به ازای تعداد پرواز در نظر گرفته است، همین میشود که معمولا تمیز کردن کابین هواپیما و تخلیه بار مسافران در کتر از 18 دقیقه انجام میشود.

اینها بخشی از ماجراست. بخش دیگر در مورد افزایش حقوق است که معمولا بیشترین تبعیض میان کارکنان و مدیران است.

در صورت بی توجهی به این مورد خطر عدم تعهد کارکنان وجود دارد.

ممکن است در یک حرفه ی فردی مثل ورزش تنیس تبعیض پرداخت به راجر فدرر زیاد بحث برانگیز نباشد، اما اینکه مدیری افزایش حقوق 200 برابری نسبت به یک کارمند صف دارد، قابل تحمل نیست.