دفاع منطقه ای در فوتبال چیست؟ | درفک البرز

علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای در فوتبال چیست؟

علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای در فوتبال یک استراتژی دفاعی است که با آن تیم ها به جای تطبیق بازیکن به بازیکن یا نفر به نفر، کنترل و دفاع از فضاها را در اولویت قرار می دهند. علامت گذاری منطقه ای را می توان در بازی باز یا هنگام دفاع از ضربات ایستگاهی استفاده کرد.

مثلا دفاع منطقه ای در ضربات ایستگاهی را در تصویر زیر می بینید:

چهار نقطه مرجع اصلی در بازی فوتبال وجود دارد: توپ، حریف، بازیکنان هم تیمی و فضای داخل زمین. علامت گذاری یا دفاع منطقه ای را می توان برای افزایش تمرکز روی هر یک از این چهار نقطه تنظیم کرد.

اصطلاح “علامت گذاری منطقه ای” یا دفاع منطقه ای در فوتبال از کجا سرچشمه می گیرد؟

تصور می‌شود که در بازی باز، دفاع منطقه ای  از برزیل در دهه 1950 آمده است. ژزه موریرا، مربی فلومیننزه، سعی کرد از سیستم علامت‌گذاری و دفاع فرد به فرد که اغلب در شکل W-M استفاده می‌شود، فاصله بگیرد، و از یک عقب سه‌گانه به عقب چهار منطقه‌ای تبدیل شود. رینوس میشلز و آریگو ساکی بعداً بر این ایده‌ها بنا نهادند.

بازیکنان در سیستم علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای فوتبال چه می کنند؟

علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای بر ایجاد یک ساختار دفاعی متمرکز است که در آن فشردگی افقی و عمودی اولویت دارد. فاصله بین هر بازیکن باید کم باشد.

هدف در اینجا به تأخیر انداختن و ناکام کردن حریف است، بدون اینکه اجازه نفوذ در بلوک داده شود، و زمانی که توپ در خارج از بلوک است، فشار کمی به آن وارد شود.

اگر فضا نقطه مرجع اصلی برای تیم مدافع است، این استراتژی باید تولید اضافه بار در مناطق خاصی از زمین را برای حریف دشوارتر کند و این امکان را فراهم می کند که جنبه خاصی از بازی هجومی حریف را باطل کند. با این حال، این طبیعتاً فضا را در جای دیگری از زمین واگذار می کند.

اگر توپ تمرکز اصلی باشد، افراد، واحدها و بلوک به عنوان یک کل بسته به موقعیت توپ سازگار می شوند. این استراتژی لحظات فردی بازی را در نظر می گیرد. همچنین نیاز بازیکنان به درک خوب از بازی، هوش و پیش بینی مسابقه و همچنین انسجام و ارتباط خوب را افزایش می دهد. این بدان معنی است که افراد از بلوک دفاعی دور نخواهند شد، و شکاف هایی را که مخالفان می توانند از آنها استفاده کنند، ایجاد نمی کند.

در نهایت، اگر تیم مقابل یا اعضای خاصی از تیم مقابل نقطه مرجع اصلی باشند مثلا یکی از بازیکنان بازیساز تیم حریف، بازیکنان منفرد در ساختار علامت‌گذاری منطقه‌ای یا دفاع منطقه ای ممکن است برای تأثیرگذاری بر حریف مستقیم خود حرکت کنند. برخلاف علامت‌گذاری یا دفاع فرد به فرد، بازیکنان در همه جا به شدت از حریف مستقیم خود پیروی نمی‌کنند، اما ممکن است دستورالعمل‌های خاصی در رابطه با یک عضو خاص از بازیکنان تیم حریف داشته باشند.

چگونه از علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای در فوتبال استفاده می شود؟

هنگامی که از علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای در ضربات ایستگاهی دفاعی استفاده می شود، بازیکنان منطقه خاصی را برای دفاع در نظر می گیرند. فضاهای مرکزی اولویت دارند و مناطق خارج از عرض جعبه شش قدم نیز ممکن است پوشش داده شوند.

معمولاً هنگام دفاع منطقه ای در گوشه ها، دو واحد تعریف شده وجود دارد. بالاترین نفرات، کات‌بک‌ها را پوشش می‌دهد، در حالی که دویدن حریفان را مسدود می‌کند و شانس آنها را برای دویدن روی مدافعان دیگر محدود می‌کند. واحد عمیق‌تر مسئول حمله به پاس های چرخشی حریف و به دست آوردن اولین و دومین تماس نزدیک به هدف است.

همچنین دیدن یک یا دو بازیکن نزدیکتر به لبه محوطه جریمه معمول است که در صورت کوتاه بازی کردن حریف آماده پرس هستند، توپهای شل فاز دوم را تعقیب کرده و ضد حملات را تحریک می کنند. این بازیکنان معمولاً بازیکنانی هستند که در هوا ضعیف‌تر هستند.

تیم ها می توانند انتخاب کنند تا هشت بازیکن را در هر یک از دو واحد یا به تعداد نفرات قرار دهند. با این حال، معمولاً تیم‌ها چهار یا پنج بازیکن در واحد عمیق‌تر خواهند داشت و بقیه اعضای تیم بالاتر به عنوان مسدودکننده، در هر دو پست یا بالاتر از زمین قرار دارند. هنگامی که توپ از بالای سر بازیکنان در پست نزدیک حرکت می کند، آنها ممکن است دوباره به خط دروازه برگردند.

در ضربات آزاد، تیم ها روی حفظ یک خط خوب، با فاصله های کوچک بین بازیکنان تمرکز می کنند. خط باید به صورت یکی پیش برود و پایین بیاید، برای محافظت از دروازه بان عمیق تر بیفتد یا بالاتر بماند تا به دروازه بان فضا داده شود و شانس آفساید شدن حریف را افزایش دهد. شکل بدن نیز کلیدی است. مدافعان باید کنار هم باشند تا توپ را ببینند و به سمت دروازه یا از آن دور شوند.

بازیکنان با تیم دارای مالکیت توپ در سیستم علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای چه می کنند؟

در بازی باز یا بدون توقف، علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای پایه محکمی را برای توقف حملات تیم مخالف فراهم می کند. هنگامی که مالکیت توپ به دست آمد، یک تیم می تواند ضد حمله را آغاز کند – به خصوص اگر حریف بازیکنان را به جلو هل داده باشد تا یک ساختار دفاعی فشرده را خراب کند.

از آنجایی که حفظ فواصل کوتاه بین بازیکنان در ساختار منطقه ای بسیار مهم است، بازیکنان باید در ترکیب در مناطق تنگ پس از بازی مجدد راحت باشند. آنها معمولاً با فشار فوری مخالفان مواجه خواهند شد.

هم تیمی هایی که دورتر از توپ هستند نیز باید در انتقال هجومی هوشیار باشند. آنها می توانند یک خروجی کلیدی برای ساخت ضدحملات سریع با توپ سریع به دور از فشار حریف فراهم کنند. آنها ممکن است از نزدیک به یک هم تیمی در یک ساختار دفاعی فشرده شروع کنند، اما باید بلافاصله پس از یک بازی دوباره به سرعت بپیوندند تا وارد فضا شوند و در حال حرکت دریافت کنند.

مزایای استفاده از علامت گذاری منطقه ای  یا دفاع منطقه ای در فوتبال چیست؟

علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای روشی مطمئن برای اطمینان از فشردگی هنگام دفاع است، به این معنی که تیم ها می توانند از مناطق کلیدی زمین محافظت کنند. این می تواند به این معنی باشد که حریفان کلیدی یا خطرناک ترین ممکن است برای یافتن فضایی در مناطقی از زمین که دوست دارند کار کنند، مبارزه کنند. بنابراین، یک استراتژی دفاعی منطقه‌ای می‌تواند مخالفان را مجبور به تغییر رویکرد تهاجمی خود کند.

بر خلاف علامت گذاری بازیکن محور و فرد به فرد، شکاف ها در یک بلوک کمتر ظاهر می شوند. بازیکنان کمتر احتمال دارد که از موقعیت خارج شوند.

در ضربات ایستگاهی، مدافعان نگران علامت زدن، ردیابی و مسدود شدن نیستند. آنها می توانند کاملاً روی توپ و مسیر حرکت آن تمرکز کنند و نیازی به دور زدن برای نگاه کردن به حرکات مهاجمان نباشد.

بازیکنان مسئول یک منطقه همیشه آماده حمله به توپ هستند و از نقطه تحویل روی آن تمرکز می کنند. علامت گذاری یا دفاع منطقه ای همچنین به بازیکنان این امکان را می دهد که به عنوان یک واحد جمع و جور برای مرحله دوم یک ضربه ثابت باقی بمانند. یک سیستم علامت گذاری یا دفاع فرد محور می تواند منجر به کشیده شدن بازیکنان در سراسر محوطه جریمه شود.

معایب استفاده از علامت گذاری منطقه ای یا دفاع منطقه ای در فوتبال چیست؟

از آنجایی که علامت‌گذاری منطقه‌ای یا دفاع منطقه ای اولویت را به فشرده ماندن می‌دهد، می‌توان مناطق بزرگی از زمین را در اختیار حریف گذاشت تا از طریق الگوهای هجومی سریع، دقیق و خوب از آن استفاده کنند.

حفظ فشردگی مستلزم این است که هر بازیکنی همیشه تمرکز داشته باشد و در ارتباط با هم تیمی های خود بماند. هر کسی که تمرکز خود را از دست بدهد ممکن است شکافی در ساختار ایجاد کند. همچنین، بازیکنان مهاجم ممکن است مجبور شوند بخشی از بازی خود را قربانی کنند تا فشردگی خود را حفظ کنند.

در ضربات ایستگاهی، علامت‌گذاری منطقه‌ای اغلب هدف انتقاد قرار می‌گیرد که تیم‌ها گل را واگذار کنند. استفاده از علامت‌گذاری منطقه‌ای می‌تواند به مهاجمان اجازه دهد تا بر روی یک مدافع ضربه بزنند. آنها می توانند در حین حرکت توپ در حرکت باشند، در حالی که مدافعانی که به صورت منطقه ای علامت می زنند، ثابت خواهند بود. اگر حریف یا توپ در مرز دو منطقه باشد، این سیستم‌ها می‌توانند بین مدافعان سردرگمی ایجاد کنند.

مدافعانی که دائماً توپ را تماشا می کنند به مهاجمان اجازه می دهند تا در سمت کور خود حرکت کنند و با دویدن روی مدافع به توپ حمله کنند. چندین حریف نیز می توانند یک منطقه واحد را اضافه بار کنند.

جایگزین ها چیست؟
دفاع فرد محور جایگزین اصلی دفاعی است. این شامل تمرکز هر مدافع بر روی یک حریف خاص است و آنها را در سراسر زمین دنبال می کند. هر بازیکن مسئولیت یک حریف را برعهده دارد و برای مدت طولانی پرس می کند، دوئل می کند،  از 1v1 دفاع می کند. وقتی توپ به مناطق خطرناک‌تری از زمین می‌رسد، مدافعان معمولاً از استراتژی نشانه‌گذاری مرد خود خارج می‌شوند تا مهاجمانی را که دروازه‌شان را تهدید می‌کنند بیش از حد بارگیری کنند.

کدام تیم ها یا مربیان از دفاع منطقه ای استفاده می کنند؟

دیگو سیمئونه اغلب طرفدار یک بلوک دفاعی عمیق با اتلتیکو مادرید بوده است که فشردگی بین واحدها و افراد کاملاً کلیدی است. با استفاده از 4-4-2 مورد علاقه خود، دو مهاجم مرکزی به صورت منطقه ای محورهای حریف را بررسی می کنند و هر دو هافبک عریض برای پوشش کانال های داخلی جمع می شوند. هدف در اینجا این است که توپ را به سمت عرض بکشانید.

ژوزه مورینیو در طول دوران حرفه ای خود دفاع فشرده و سازمان یافته را در اولویت قرار داده است. در بازی‌های خاصی با رئال مادرید، خط دفاعی او به صورت منطقه‌ای دفاع می‌کرد و در برابر دویدن‌های مختلف حریف محافظت می‌کرد. دو محور سامی خدیرا و ژابی آلونسو در لغزش و بررسی پاس‌ها در فضاهای مرکزی موثر بودند، اما همچنین برای پرس کردن یا فشردن زمین به جلو میرفتند.

هنگامی که تاتنهام آنتونیو کونته با  پنج نفر دفاع می کند، جفت هافبک مرکزی او وسط زمین را پوشش می دهند، که توسط هری کین به آنها کمک می شود. با این حال، یکی از هافبک‌های میانی هنگامی که حریف خاصی توپ را در اختیار داشته باشد – یک استراتژی متمرکز بر حریف – و مدافع میانی گسترده‌تر نیز از خط آنها خارج می‌شود تا به طور بالقوه فضای خط دوم را پر کند.

باشگاه و مدرسه فوتبال درفک البرز، تلاش دارد تا همگام با تمرینات بهترین آکادمی های فوتبال دنیا جلو رفته و استعدادهای بهتری را به فوتبال ملی و باشگاهی ایران معرفی کند. شما نیز می توانید عضو باشگاه درفک البرز شده و در مسیر حرفه ای شدن قدم بردارید.