6 دلیل که والدین نباید تمرین فرزندان خود در مدارس فوتبال را تماشا کنند | FCDORFAK

این مطلب صرفا از روی تجربه است و نه حقیقت علمی که فرضیه ها در یک جامعه آماری از مصاحبه و پرسشنامه رد یا قبول شده باشد.

صرفا از روی تجربه ی سال ها حضور در زمین های تمرین و مسابقات فوتبال در سنین مختلف است. پس قبل از اینکه صرفا براساس موضوع این نوشته قضاوت کنید و دنبال سوال کردن از ما باشید، فقط به عنوان یک پیشنهاد به آن توجه کنید، انتخاب در مورد تماشا کردن یا تماشا نکردن تمرینات کودکان و فرزندان شما در مدارس فوتبال با شما است.

1) نقش والدین در تلاشهای ورزشی فرزندشان در مدارس فوتبال حمایت كننده است:

وقتی والدین تمرینات بازیکنان و فرزندان را در مدارس فوتبال تماشا می کنند، می تواند منجر به نظراتی خارج از این نقش حمایت کننده و تشویق کننده شود. ما خود را در حال گفتن جملاتی از قبیل “هنگام صحبت کردن مربی باید توجه بیشتری داشته باشید” داریم. یا “شما مدام به تیم دیگر پاس می دادید، باید بیشتر تمرکز کنید.” یا “امیدوارم و کاش بیشتر تلاش می کردی.” هنگامی که تمرینات را تماشا می کنیم، در را برای صحبت کردن در مورد بخشی از تجربه ورزشی کودکمان که نباید در مورد آن صحبت کنیم، باز می کنیم.

2) بعضی اوقات بهتر است که ندانید:

بهتر نیست بدانیم که آیا کودک ما توجهی نمی کند، یا اینکه کودک ما با سرعت بازی نکرده و در دادن توپ به سختی دست و پنجه نرم می کند، یا اینکه کودک ما تا آنجا که می دانیم سخت کار نمی کند. بهتر است این را ندانیم زیرا وقتی این موارد را می دانیم استرس وارد می شود. آنچه کودک ما باید از ما دریافت کند حمایت ما است و نه استرس ما. آنها باید بدانند که ما به توانایی آنها برای بهترین بودن اعتقاد داریم. کودک ما وقتی استرس ما را حس می کند، می شنود “شما باید کار بهتری می کردید” به جای “من به توانایی شما برای بهترین بودن اعتقاد دارم”.

3) وقتی تمرینات را تماشا می کنیم ، یک تغییر واضح در پویایی بین کودک ما و تیم و مربی او وجود دارد:

ما به عنوان والدین معتبرترین شخصیت زندگی کودک خود هستیم. طبیعتاً وقتی تمرینات آنها را مشاهده میکنیم، احساس متفاوتی خواهند داشت. ما توانایی کودکان خود را برای همبازی بودن محدود می کنیم.

4) هم تیمی بودن یک افتخار و مسئولیت است:

فرزندان ما در مدارس و آکادمی های فوتبال باید یاد بگیرند که برای هم تیمی ها و مربی خود بازی کنند، نه برای ما. وقتی ما حضور داریم، آنها به طور طبیعی برای ما بازی می کنند. برای نشان دادن خود به ما، برای جلب رضایت ما. ما باید به فرزندان خود اجازه دهیم تا بر روی جلب رضایت ما متمرکز نشوند، بلکه بر روی تأیید هم تیمی ها و مربیان خود از طریق تعهد شخصی خود تمرکز کنند.

5) تعهد کودک ما نسبت به تیم خود باید تصمیمی باشد که آنها می گیرند، این چیزی نیست که ما سعی در تسهیل آن داشته باشیم:

اگر ما درگیر این تصمیم باشیم، سرانجام فرزندانمان می سوزند یا علاقه خود را از دست می دهند. اگر می خواهیم از فرزندانمان حمایت کنیم زیرا آنها به عنوان یک ورزشکار و عضو تیم هویت پیدا می کنند، باید اجازه دهیم تعهد آنها نسبت به تیمشان از درون آنها ناشی شود. وقتی بیش از حد درگیر باشیم، مانع این پیشرفت می شویم.