آسیب های همسترینگ: افزایش موارد در فوتبال حرفه ای مردان

آسیب های همسترینگ: افزایش موارد در فوتبال حرفه ای مردان

همسترینگ مجموعه ای از عضلات است که در پشت ران قرار دارند که از استخوان ایسکیوم لگن تا استخوان درشت نی امتداد دارند و نقش مهمی در حرکت بدن انسان دارند. گروه عضلانی همسترینگ امکان خم شدن زانو و در نتیجه اعمالی مانند راه رفتن، دویدن و حرکات بی شمار دیگر در اندام تحتانی را فراهم می کند.

اهمیت عضلات همسترینگ در قسمت تحتانی بدن لوکوموتیو به این معنی است که آسیب های این ناحیه در ورزش هایی که نیاز به حرکات انفجاری دارند رایج است. آسیب های همسترینگ بین 12 تا 17 درصد از کل آسیب ها در فوتبال مردان حرفه ای را تشکیل می دهند و همچنین نوعی آسیب با بالاترین احتمال عود است.

تعداد آسیب های همسترینگ در سال های اخیر افزایش آشکاری را تجربه کرده است. با توجه به این مشکل، یوفا مطالعه‌ای را انجام داد که در آن میزان آسیب‌های همسترینگ و حجم کار در فوتبال مردان حرفه‌ای در 21 فصل گذشته (از 2001/02 تا 2021/22) توضیح داده شد. آنها همچنین به دنبال تأیید اعتبار مطالعات قبلی در گزارش روند صعودی این نوع آسیب بودند. در عین حال، این مطالعه برای مقایسه غلبه آسیب‌های دوسر فموریس، نیمه غشایی و نیمه‌تندینوس و همچنین طبقه‌بندی آنها بر اساس آسیب‌های ساختاری یا عملکردی مورد استفاده قرار گرفت.

در طول 21 فصل تحت پوشش این مطالعه، تیم پزشکی 2636 آسیب همسترینگ را در یک دوره زمانی 2،131،561 ساعتی گزارش کرد. از این صدمات، 922 (34%) در حین تمرین و 1714 (66%) باقیمانده در زمان مسابقه رخ داده است.

از مجموع صدمات واقع در همسترینگ، 475 مورد (18%) در نتیجه عود بود. اکثر این موارد (325، 69٪) عود زودرس در نظر گرفته می شوند، زیرا کمتر از دو ماه پس از اولین آسیب رخ داده اند.

وقوع دو برابری
مهمترین یافته، روند صعودی آسیب های همسترینگ است. در ابتدای مطالعه، آنها 12٪ از کل آسیب ها را تشکیل می دادند، در حالی که در فصل گذشته این درصد به 24٪ افزایش یافته بود، که میزان بروز آن را دو برابر کرد. این روند صعودی در دوره‌های بهبودی آسیب‌های مذکور نیز منعکس شده است، زیرا نسبت روزهای غیبت از 10 به 20 درصد رسیده است.

نقطه عطف در فصل 2014/15 ظاهر می شود، زمانی که افزایش قابل توجهی در آسیب های همسترینگ هم در تمرین و هم در روزهای مسابقه مشاهده شد.

برای توضیح این درصد بالاتر آسیب‌های همسترینگ، این مطالعه دو فرضیه را پیشنهاد می‌کند. اول اینکه شدت در فوتبال حرفه ای مردان در چند وقت اخیر افزایش یافته است. در حال حاضر فوتبالیست ها در هر بازی حرکات با شدت بیشتری انجام می دهند و همچنین سریعتر از بازی های قبلی خود می دوند. این فرضیه با این واقعیت پشتیبانی می‌شود که 61 درصد از آسیب‌های همسترینگ هنگام دویدن یا دویدن بازیکن اتفاق می‌افتد.

ثانیاً افزایش سفرهای بین المللی و مسابقات نیز تأثیر مستقیمی داشته است. تقویم مسابقات روز به روز بیشتری دارد و باعث کاهش تعداد روزهای استراحت برای فوتبالیست‌هایی می‌شود که در طول سال کار می‌کنند، به جز 4-6 هفته تعطیلات بین فصل‌ها. حتی این دوره به دلیل تورنمنت های پیش فصل، که در چند سال گذشته بیشتر به سفرهای بین قاره ای نیاز داشته اند، به خطر افتاده است. این تقاضای بی‌وقفه برای سفرها و بازی‌ها، جلسات تمرینی پیش از فصل را محدود می‌کند، که به عنوان یک عنصر کاهش دهنده خطر آسیب‌دیدگی برجسته می‌شود.

شیوع آسیب ساختاری:

بین فصل های 2011/12 و 2021/22، در مجموع 1843 مصدوم گزارش شده است. اکثر (1819) را می توان به عنوان آسیب های همسترینگ بر اساس سیستم طبقه بندی آسیب عضلانی مونیخ طبقه بندی کرد، در حالی که 24 مورد باقی مانده را نمی توان طبقه بندی کرد.

اکثریت قریب به اتفاق این آسیب ها (1312، 71٪) به عنوان آسیب های ساختاری طبقه بندی شدند که با زمان بهبودی طولانی تر از آسیب های عملکردی مشخص می شوند. متوسط زمان مرخصی استعلاجی برای آسیب های ساختاری 17 روز و برای آسیب های عملکردی 6 روز است.

مکررترین مکانیسم آسیب در موارد مورد تجزیه و تحلیل، دویدن یا دوی سرعت بود، با درصد 62 درصد در ضایعات ساختاری و 51 درصد در ضایعات عملکردی. همچنین شایان ذکر است که تقریبا 50 درصد از آسیب های همسترینگ در مسابقات در 15 دقیقه پایانی هر نیمه رخ داده است.

از مجموع صدمات گزارش شده از فصل 2011/2012، اکثریت قریب به اتفاق در عضله دوسر ران قرار داشتند که 1054 مورد را شامل می شود که 761 مورد در طول مسابقات رخ داده است.

هنگامی که نسبت آسیب‌های ساختاری و عملکردی را بین فصول 2007-2011 با آسیب‌های بین 2011-2018 مقایسه می‌کنیم، به‌ویژه تغییر قابل توجهی در نتایج وجود دارد. در دوره اول، تنها 30 درصد از آسیب های سازه ای گزارش شد، در حالی که در دوره دوم، این درصد به 72 درصد افزایش یافت. این تغییر با بهبود کیفیت اسکنرهای MRI مطابقت دارد. تا سال 2012، تصاویر با استفاده از اسکنرهای 1.0 T و 1.5 T به دست می‌آمدند، در حالی که اکنون از 2 آهن‌ربای T و 3 T استفاده می‌شود، به این معنی که تصویر به احتمال زیاد به عنوان درجه 2 (ساختاری) طبقه‌بندی می‌شود تا درجه 1 (عملکردی).

باشگاه و مدرسه فوتبال درفک البرز، تلاش دارد تا همگام با تمرینات بهترین آکادمی های فوتبال دنیا جلو رفته و استعدادهای بهتری را به فوتبال ملی و باشگاهی ایران معرفی کند. شما نیز می توانید عضو باشگاه درفک البرز شده و در مسیر حرفه ای شدن قدم بردارید.